خاطرات کودکی صدرا

تازگی کشف کردم که گوش هات خیلی تیزه ناقلا .این روزها خیلی به صداها دقت میکنی خیلی بیشتر از تصاویر. مثلا تو یه مهمونی یه محیط شلوغ و پرسر و صدا یهو می پرسی مامان صدا چی بود و من باید خوب حواسم را جمع کنم و فکر کنم که چند ثانیه پیش چه صدایی اومد و می فهمیم که توی کوچه پشتی یه ماشینی بوق زد یا در یه خونه بسته شد . نمی دونم چطور بین کلی صداهای جورواجور یه صدا را از راه دور تفکیک کنی. توی محیط های آروم هم یه جور دیگه مثلا همیشه توی سکوت شب صدای تق و تیک مانندی شنیده میشه که بخاطر انقباض و انبساط وسایله و شما هم گیر میدی که این صدا چی بود و من نمیدونم چجوری باید توضیحشو بدم . یه کار جالب تری که میکنی اینه که تمام صداها و آواها را هم با دهنت...

پسرم گاهی فکر می کنم که تصور شما و هم نسلی هات از خانه پدری چیه اما به نتیجه ای نمی رسم. ولی برای من و نسل ما (منظورم اکثریت اونها) معنی اون خیلی فرق داره. برای خود من خانه پدری یعنی یه حیاط باصفا که وقتی واردش می شی فقط متعلق به خودمونه و جایی که تمام دوران نوزادی و خردسالی و کودکی و نوجوانی و جوانی تا الان توی اون سپری شده. شاید تو این زمینه حالت من کمی خاص باشه که جابجایی توی اون رخ نداده  . جایی که اولین خاطره ای که از زندگی ام تو ذهنمه و مربوط به 2 سال و 3 ماهگیم میشه تا زمان حال که آن هم روزی تبدیل به خاطره ای خواهد شد در آن رخ داده. دوره کودکی من و خاله و بازیهایی که دونفره انجام می دادیم. دوران مدرسه و مسیری که هر روز با سرویس ...

هفته پیش بالاخره موفق همت کردم و موفق شدم برنامه ریزی کنم که برای دومین بار ببرمت آتلیه. فرقش با دفعه اول این بود که این دفعه نیکان کوچولو هم با شما می آمد. البته بابا اصلا به آتلیه و این جور عکس گرفتن اعتقادی نداره و کلا مخالفه  و به نظرش این جور عکس ها و دکورها طبیعی نیست و عکس باید کاملا ناگهانی و بدون برنامه گرفته شه. بخاطر همین و اینکه من هم تا حدکمی باهاش موافقم زیاد ازون بابا مامان هایی نیستم که هر ماه بچه شون را ببرن و عکس بگیرند. امیدوارم جوری بزرگ شی و تفکرت جوری بشه که هیچ موقع هم از ما در این مورد گله مند نباشی  . خلاصه من از صبح اون روز می خواستم خیلی زرنگی کرده باشم  دست به کار شدم و همه لباس هایی که ...